{ARGIEF}

Ferdinand
Ek het nog altyd die roeping wat ek van die Here ontvang het as rigtinggewend beskou tov besluite en keuses wat ek moes maak. Ek is een van daardie vreemde mense wat in die middel van die nag vir jou kan se presies wat my roeping is! Dit het in my lewe as predikant ‘n baie belangrike rol gespeel en my gehelp om in moeilike tye keuses te maak wat ek andersinds nie sou kon maak nie. Ek dink dit was gesond en verantwoordelik in my navolgingskap van Christus en ek is dankbaar daarvoor dat ek in ‘n tradisie is wat die belangrikheid van roeping verstaan.
Emosioneel het daar egter ‘n vervlegting plaasgevind tussen Frederick en sy roeping. Ek het afhanklik geraak van my roeping vir die gevoel van selfwaarde. (Die redes hiervoor is ‘n gesprek vir ‘n ander dag) Dit het gemaak dat ek harder en harder gewerk het- almal rondom my het my gewaarsku maar ek was doof. Ek moes toe verlede jaar ( na 15 jaar in die bediening waarvan 8 as fasiliteerder wat ek die land deurkruis het) ontdek dat ek uitgebrand is en moes ek noodgedwonge ‘n sabatsbreek maak. Ek het vir 10 dae op ‘n retreat gegaan en daar ontdek dat ek emosioneel vereensaam is nie net in my verhoudings met die mense om my nie maar ook in my verhouding met God. Hy was het vir my ‘n opdraggewer geword. Ek het met my alles geglo in sy opdrag en dit na die beste van my vermoe gedoen- kom ons se maar as werknemer.
Erens in die retreat het ek bewus geraak van ‘n kant van God wat ek in jare nie beleef het nie, dat Hy my lief het en werklik vir my omgee en met my in ‘n verhouding wil tree, ongeag van my gehoorsaamheid. Vir baie lank kon ek dit nie van die Here hoor nie omdat daar by my hierdie emosionele band met my roeping ontstaan het. My Roeping het as gevolg van ‘n emosionele ongesondheid verwydering tussne my en God en mense om my gebring. Die ergste is dat ek nie daarvan bewus was nie- ek was te besig.
Ek het in dardie tyd baie tyd gemaak om te fokus op die leegmaak van myself- dit is en was pynlik- ek moes baie dinge teenoor myself en ander erken wat vir my gevoel het soos doodgaan. Ek moes werk met die spoke van negatiewe selfwaarde- ek onderbreek mysself ietwat- indien ‘n mens jou selfwaarde vind in jou roeping en die uitleef daarvan- verdring dit die selfwaarde wat jy ontvang uit die genade en liefde van Christus. Ek het baie stiltye gehad waarin ek met God in gesprek was- eintlik was dit meer dat God met my in gesprek was want ek het ervaar dat ek nie woorde gehad het nie.
In die proses moes ek my roeping teruggee vir die Here, om dit weer van Hom te ontvang. op ‘n manier is alles nou anders want ek ervaar nie meer dat die roeping my regeer nie, maar dat ek dit daagliks van die Here ontvang. Prakties beteken dit dat ek meer ingestel is om op hoe en waar die Here besig is, en hoe ek daarvan deel kan word. Ek se (meestal) makliker nee, omdat ek nie meer afhanklik is van my selfwaarde in die uitleef van my roeping nie. Ek het dissiplines ingebou wat my help met balans, maar in my geval bly dit ‘n stryd wat ek soms oorwin. As jy eenmaal verslaaf is aan werk kom jy maar moeilik daarvan los.
Interessant is dat mense wat saam met my werk ervaar dat ek meer toeganklik is en beter luister- ek is minder ge-okupeer dink ek en kan daarom ligter omgaan met dinge.
Die waarheid is dat dit eintlik ‘n groot verlossing is hoewel die pyn van die losmaak my nog dikwels daar is. Ek het gevind dat Pete Scazzero(die spelling is nie korrek nie) se boek Emotionally Healthy Church my baie gehelp het om eerlik in die spieel te kyk.