Chris, jy verwys na ‘n opwindende debat oor “personhood” (waarna ek elders in ‘n blog al verwys het), veral in gesprek met trinitariese tradisies wat die Kappadosiese Vaders uit die vroee kerk lees soos in die verwysing van Oberdorfer. Ek dink veral aan Zizioulas (Ortodoks), maar ook hoe dit teoloee vanoor die hele ekumeniese spektrum (Gereformeerd, Katoliek, Lutheraans, en Evangelical) beinvloed het (teoloee soos Moltmann, Pannenberg, LaCugna, Jenson, Grenz, Volf, en selfs ‘n bepaalde tradisie wat Barth graag meer wil verstaan vanuit die tweede helfde van sy Kerklike Dogmatiek). Maar dit is ‘n ewe opwindende gesprek as dit ‘n gesprek oor trinteit en “personhood” word vanuit meer tipiese Afrika wereldbeskouings (soos Ogbonnaya se werk oor Tertullianus).
Nietemin, die Pannenberg verwysing laat my ook dink aan hoe hy sy Sistematiese teologie volume wat oor sy ekklesiologie handel (volume 3) begin. Hy begin met ‘n klem op “the work op the Spirit of God in his church and in believers serves the consummating of his work in the world of creation.” Wat meer is, Pannenberg gaan dan voort om te wys hoedat “theology has often neglected the relation between the soteriological operations of the Spirit in believers and his activity both as the Creator of all life and also in its eschatological new creation and consummation.” Interessant dat Pannenberg dan juis terugval op veral Calvyn se klem op “the biblical statements about the work of the Spirit in creation.” Maar ook Barth se beskrywing van die Heilige Gees as die “awakening power” waardeur die opgestane Here die Kerk geskep het as ‘n “provisional representation of the whole world of humanity” wat in Hom geregverdig is. Die implikasies hiervan is uiters belangrik vir die gesprek wat ons hier begin voer het oor die Kerk se posisie ten opsigte van die God-wereld verhouding.
Hierdie soort konseptualiserings het beslissende implikasies vir hoe “gestuurde” gemeentes dink oor hul roeping in die wereld: as “self-sufficient” (of “buffered”, om Charles Taylor se metafoor vir die moderne “self” te gebruik) geloofsgemeenskappe wat God kant-en-klaar ontvang het, en dan gestuur word om Hom af te lewer aan die wereld wat Hom nog nie ontvang het nie (met die implikasie dat die wereld alleenlik ‘n objek van ons evangelisering kan wees); of, as “gebroke” (“porous”: Taylor se “buffered” teenstelling) geloofsgemeenskappe wat reeds die wereld-in-gemeenskap-met-God verteenwoordig op ‘n spesifieke manier (met Woord, tradisie, en sakrament in haar midde), en wat dan gestuur word om (vanuit die verstaan wat hierdie bronne vorm) deel te neem aan God se teenwoordigheid en aktiwiteit in die wereld (met die implikasie dat so ‘n deelname heel dikwels in die eerste plek die kerk self evangeliseer!).