{ARGIEF}

Vir die luister en verkondiging hierdie naweek, help dit my om in die skoene van Paulus te probeer klim en Rom 4 uit dié hoek oor te “vertel”. Onthou ek moet dit ook vir die kinders in die erediens liefs in ‘n storie [trouens eintlik God se manier van kommunikeer] probeer oorvertel. [Lees gerus: ‘Eat this book- The art of spiritual reading’, van Eugene Peterson]
Paulus skryf die Romeine-brief [ook Rom 4] nie los van die radikale draai wat God in sy lewe gebring het nie. In ons ‘taal’ was hy grootgemaak [later daarin gestudeer] soos ons meestal ons kinders van kleinsaf grootmaak: As jy mooi soet is [kom die wet na], maak jy mamma en pappa se hart so bly en hulle gee lekkertjies of roomys om te wys hoe bly jy hulle maak. Doen goed op skool in die eind-eksamen en jy kry ‘n ryding ens. Alles ruilhandel-tegnieke waarin ons mekaar ten diepste in ons verhoudinge in moet “omkoop”; inwerk. En dit werk. Mens kan self fanaties hieroor raak soos Paulus. Dis eintlik maklik. En dit hou jouself in beheer en soort van gelukkig.
Maar ons weet mos, eendag iewers op pad na Damaskus het God Paulus van sy donkie-ryding in hierdie koers, moes laat afval, om Hom regtig in Jesus van Nasaret, die opgewekte Een, persoonlik te ontmoet. En Hy het lank iewers in “Arabie” hierdie ontmoeting met God in Jesus moes gaan herkou en in hom laat deurwerk. Hierna was dit ‘n totale ander koers
As hy dus hier in Romeine 4:13 vv skryf: “That famous promise God gave Abraham—that he and his children would possess the earth—was not given because of something Abraham did or would do. It was based on God’s decision to put everything together for him, which Abraham then entered when he believed. If those who get what God gives them only get it by doing everything they are told to do and filling out all the right forms properly signed, that eliminates personal trust completely and turns the promise into an ironclad contract! That’s not a holy promise; that’s a business deal”. [The Message], dan verwoord Paulus vir my iets van hierdie totale ommekeer wat God in hom gebring het; ‘n persoonlike verhouding wat nie ‘onpersoonlik’ met ‘n ‘kontrak’ vasgemaak moet word nie. Ek haal weer ‘The Message” aan: “But if there is no contract in the first place, simply a promise—and God’s promise at that—you can’t break it. This is why the fulfillment of God’s promise depends entirely on trusting God and his way, and then simply embracing him and what he does. God’s promise arrives as pure gift. That’s the only way everyone can be sure to get in on it, those who keep the religious traditions and those who have never heard of them. Beloftes en vertroue en ‘vasdruk’ is liefdestaal. Liefde vir ons, wat vas en seker is, omdat dit in Christus vas en seker is.
En dit het alles direk met ‘Lent’ te doen, sonder direkte koppeling aan Jesus se spesifieke lyding. Die tyd waarin ons, 40 dae, soos Jesus, en dalk ‘n paar jaar soos Paulus in die “woestyn” deur die Gees gevat word, om saam hulle en met die gemeenskap van gelowiges [onder meer deur die Abraham-storie, ons eerste Vader in die geloof], te herontdek wie hierdie God in Jesus van Nasaret deur die Heilige Gees eintlik persoonlik vir ons is. Wat ‘n ontdekking? Wat ‘n nuwe lewe?