Dit wil my lyk of die konsep van dissipelskap weer stadigaan
terugkom in die woordeskat van sommige gevestigde kerke. As dit so is,
sal ek baie bly wees. Dit is die soort Christenskap wat ons nou nodig
het in ons kerke.
Dissipelskap as die fokus van teologiese opleiding
Ek het die sterk klem op dissipelskap in die laaste tyd op een of
twee verrassende plekke gesien. In Dorothy Bass en Craig Dykstra se
nuwe boek oor teologiese opleiding For Life Abundant word in een van
die artikels `n passievolle pleidooi gelewer dat getroue dissipelskap
in die sentrum van alle praktiese teologie en teologiese opleiding sal
lê. Hulle skryf: “The basic task that orients practical theology is to
promote faithful discipleship” (p 67).
Hulle sien alle opleiding – in elk geval in praktiese teologie –
as’t ware in konsentriese sirkels lê rondom hierdie sentrale fokus op
die navolging van Christus. Dit geld van die verstaan van bediening wat
oorgedra word, maar ook van die leermetodiek, navorsing, ens. In alles
wat gedoen word moet hierdie fokus nl dat ons mense wil help tot `n
getroue navolging van Christus, deel van die groter prentjie wees.
Is dit ekstreem? Vir mense wat geleer het om teologie te doen binne
`n Westerse universitêre sisteem kan dit dalk vreemd klink. Maar van
die kant van die kerk en geloof gesien is dit eintlik logies –
natuurlik mits `n mens dissipelskap in sy breë en diep Bybelse verband
sien. As `n mens verstaan dat die konsep van dissipelskap sentraal is
aan die Christendom en die Christelike teologie – en die argument sal
nie moeilik wees om te maak nie – kan jy eintlik nie dink dat `n mens
Christelike teologie regtig op enige ander manier behoorlik kan bedryf
nie.
Hulle is reg. Dissipelskap is nie bloot `n praktiese saak nie. `n
Mens het dissipelskap ook nodig om teologie reg te kan doen. Die mees
wesenlike kante van die evangelie kan moeilik verstaan word van buite
die geloof om. John Stott het graag verwys na Joh 14:21 waar Jesus
beloof het om Homself te openbaar aan mense wat Hom liefhet en sy
opdragte uitvoer!
Dissipelskap veronderstel `n lewende, teenwoordige Christus
Om die term dissipelskap meer gereeld te gebruik het nog `n
voordeel. Dit dwing ons ook om na te dink oor Christus en oor sy
teenwoordigheid en werk onder ons.
Dissipelskap veronderstel duidelik `n verhouding. Jy is Iemand se
dissipel. Die woord “navolging” wat dikwels saam met dissipelskap
gaan, sê dit nog duideliker. Jy kan net navolg as daar Iemand anders is
wat voor jou uit loop!
Daarmee is ons by die belangrikste vraag wat aan Westerse Kerke
gevra kan word op hierdie stadium. Dit is die vraag hoe ons dink oor
die lewende Christus, oor sy teenwoordigheid by ons en sy werk onder
ons. Onder die druk van sekularisasie en moderniteit het dit vir baie
mense, ook Christene, moeilik geword om te dink aan `n persoonlike God
en ‘n lewende Christus wat werklik onder ons teenwoordig is.
Daar is tans `n lewendige gesprek hieroor in die teologie. Die
groep prominente teoloë wat duidelik praat ten gunste van konfessionele
geloof in die Triniteit, die werklikheid van die Opstanding en
werklikheid van Christus se teenwoordigheid by ons deur die Heilige
Gees raak al hoe groter.
Ek is baie dankbaar dat ons hierdie klem op Christus se werklike
teenwoordigheid en werk onder ons ook duidelik hoor by die
missionêre-kerk-beweging. Sending begin nie met ons uitbeweeg in die
wêreld nie, maar met die missie van God en van Christus. Daarom word
daar in die kringe baie gepraat oor onderskeidingsvermoë – dat ons tyd
sal neem om te luister na God. Ons kan nie maar gaan werk waar ons wil
of lus is om te werk nie. Ons moet eers luister en kyk waar God aan die
werk is onder ons – en Hom dan navolg.
As ons sê dat dissipelskap belangrik is, moet dit ook in ons bedienings aandag kry
Dit is vreemd, sê Dallas Willard, dat kerke aandag probeer gee aan
die eerste deel van Jesus se opdrag in Matt 28:18-20 nl dat ons moet
uitgaan en die evangelie verkondig, maar dat ons die tweede deel van
die opdrag heeltemal verwaarloos. In vs 20 word gesê wat dissipelskap
beteken en inhou. Dit is dat die ons mense “leer om alles te onderhou
wat Jesus ons beveel het”.
Die soort dissipelskap het raar geword in Westerse kerke. Daar is
in die meeste Westerse kerke tans `n mite in die rondte, sê Dallas
Willard, dat dit moontlik is om vir 40-50 jaar lank `n Christen te wees
sonder dat jou lewe enigsins hoef te verander. Dit klink hard as
Willard dit so skerp formuleer maar as jy mooi daaroor dink weet jy dat
hy presies reg is. Dit is nie wat ons wil sê nie, maar ons sou mense
wat diè indruk kry, nie kon kwalik neem nie.
As jy dieper na die verskynsel kyk, sê Willard, lê die grootste
probleem nie by mense wat nie wil verander nie, maar dalk eerder by
kerke wat nie genoeg met mense praat oor hoe die Gees van Christus
mense soos ons se lewens kan verander en vernuwe nie.
Hierdie tema word die inhoud van sy uitstekende boek Renovation of
the Heart. In die boek waag Willard dit om te skryf oor die
venuwingswerk van die Gees in ons lewens. Hy kyk na ses vlakke van ons
mensheid: ons gedagtes, ons gevoelens, ons wil (of keuses), ons
liggaam, ons verhoudings, en ons siel en probeer naspeur wat ons in die
Bybel leer oor hoe hierdie vlakke van ons lewe verander word deur die
werk van die Gees.
Sonder om te sê dat ek saamstem met elke besonderheid van Willard se
uiteensettings, meen ek dat hierdie die temas is wat ons tot nadeel van
ons gehoorsaamheid en getuienis afgeskeep het die laaste paar dekades.
Die boek van Willard is ook op DVD en in `n 12-weke-programformaat
beskikbaar en ek weet van gemeentes in ons kerk wat dit met groot seën
gebruik.
Die punt is: as ons ernstig is oor dissipelskap en mense wil leer
om alles te doen wat die Here Jesus Christus beveel het, sal ons meer
moeite moet doen om oor praktiese dissipelskap te preek en te praat.