{ARGIEF}

Kerkbode het my onlangs genader om kommentaar oor `n informele opmerking wat in `n skrywe aan NG-predikante van Wes-en-Suid-Kaap gemaak is oor `n moontlike afkondiging van `n status confessiones. `n Berig in hierdie verband verskyn in Kerkbode van 21 November 08. (Eerlike gesprek oor belydenisse nou nodig). My volledige antwoord aan Kerkbode volg hier:
Die gedagte is by my wakker gemaak deur `n sinnetjie in `n uitstekende artikel van  Dirkie Smit (prof) oor die aard, rol en funksionering van belydenisskrifte binne `n gereformeerde tradisie. Hy het dit reeds in 2006 geskryf, maar dit het onlangs weer op Communitas se webblad verskyn. Daarin sê hy ondermeer oor die konteks en omstandighede waarbinne `n status confessiones afgekondig word die volgende:
Wat vroeër en onder normale omstandighede adiaphora was – in Calvyn se eie woorde – iets relatief onskuldigs, iets neutraals, waaroor gelowiges normaalweg verskillende meninge kan huldig sonder dat dit die kerk verdeel, kan onder abnormale omstandighede sulke afmetinge aanneem, sulke verreikende gevolge hê, die kerk so verwar en verskeur en die gelowiges so meesleur en mislei dat dit nie langer bloot onskuldig is nie, maar by die naam genoem moet word as in stryd met die waarheid van die evangelie.
……. Ek het gewoon daaroor begin wonder. Sou ons dit ook van toepassing kon maak op die verwarring en verskeurdheid wat ons tans in die kerk aantref? Wat sou dit beteken? Hoe moet dit hanteer word? Daaroor moet gepraat word. Dit is egter belangrik om te verstaan dat dit `n voorlopige informele gedagte is waaroor daar nog geen formele besluit geneem is nie. Die moderatuur sou ook nog daaraan moet herkou. Daarom is dit ook nog nie wyer by ander sinodes getoets nie.
Daar is wel by my duidelikheid oor die volgende:
2. Daar is `n diepe besorgdheid by my oor die wyse waarop belydenisskrifte tans binne ons kerke hanteer word en funksioneer. Dit sluit die basiese inhoudelike kennis van ons belydenisskrifte in. Wat help dit as ons sê dat dit ons “belydenis” is as die meerderheid van lidmate nie meer behoorlik weet wat daarin staan nie? Ek dink dat hierdie situasie oor jare ontwikkel het en in die woorde van Prof. Smit se artikel, aanvanklik “iets relatief onskuldig” was. Ek oordeel dat ons nou die prys daarvoor begin betaal.
3. Ek dink dus nie dit is te veel gevra dat daar ten minste `n diepsinnige gesprek in die kerk tot stand moet kom oor belydenis en belydenisskrifte in die tyd waarin ons leef nie. Deur eerlik `n ondersoekende gesprek te voer oor die belydenisgrondslag waarop ons staan, is nie `n poging om geloof te relativeer nie, maar juis iets wat gedoen moet word omdat ons ons geloof en die konkrete uitlewing daarvan doodernstig wil neem. Ek meen dat die vraag met goeie reg gevra kan word of die bestaande belydenisskrifte van die NG Kerk ons genoegsaam en verstaanbaar genoeg in ons alledaagse lewe rig. Daaroor sou mense uiteraard verskil, maar moet oor gepraat word.
4. Intussen is ek `n sterk voorstander van die oer-Christelike belydenis: Jesus Christus is die Heer. Daaroor behoort ons nie te redekawel nie. Indien die belydenis regtig ernstig geneem word gaan dit baie ander dinge verhelder.
5. Ek verstaan al meer en meer dat ons sonder so `n dieper gesprek, moeilik tot `n verantwoordelike besluit oor die Belydenis van Belhar gaan kom. Ek het dit al meermale gesê. Daar is sekere dinge in die kerk wat nie uitgestry gaan word nie. Alleen `n dieper, genuanseerde, nie-bedreigende gesprek kan help. Alleen `n dieper gesprek oor belydenis, waarin etikettering nie die botoon voer nie, gaan ons help om `n volronde, objektiewe gesprek oor Belhar te voer. Terselfdertyd glo ek dat die gesprek oor die Belydenis van Belhar, die kerk inderdaad op `n vreemde manier kan help om juis ernstig oor dit wat ons glo, ons belydenis en belydenisse, te praat. In `n tyd met soveel uitdagings, krisisse en verwarring kan die kerk nooit genoeg tyd spandeer om seker te maak op watter geloofsbasis sy staan nie.
6. Daar was `n tyd, heel onlangs in die kerk, toe ons nog gestry het oor of ons Engelse of Afrikaanse liedere moet sing, of ons `n orrel of `n “band” moet gebruik. Dalk het die tyd nou aangebreek om weer doodernstig oor Jesus Christus en Sy kerk en wat ons van Hom glo te praat. Ek glo dat wanneer ons ons geloofsbasis herbesoek ons nie net nuwe helderheid sal kry oor wat ons glo en hoe ons met mekaar moet omgaan nie, maar veral ook nuwe energie sal kry om as gelowiges voluit te lewe. Die opmerking  van `n Amerikaanse teoloog, jare gelede, spook steeds by my. “Christianity has become a vague belief, firmly held.” Ons glo vir dood, maar is nie altyd seker wat ons glo nie…