{ARGIEF}

Wel ek dink ons weet almal dinge werk nie so eenvoudig nie- die lewe is veel meer kompleks of nie-linier- ons lafreuer maar meestal soos ‘n seilboot teen die wind en voel dikwels ons is nie lekker op koers nie. Dit furstreer ons leierskap en ontmoedig ons dikwels so dat ons kapituleer. Ek dink die probleem is dat ons ‘n basiese fout maak in ons denke oor Roeping- Roeping is ‘n Reis en nie ‘n bestemming nie. As ons so daaroor begin dink dan kom daar groter ruimte om te verstaan dat roeping dinamies is en my/ons insig oor ons roeping kan en moet ontwikkel.

Ons moet natuurlik verder gaan- Roeping ontstaan in ‘n verhouding met die Een wat ons roep- Jesus Christus. Dit is Sy roeping vir ons en nie andersom nie. So ek sal moet leer om geloofsonderskeidend te dink oor my roeping en groei in my verstaan van my roeping soos wat Christus dit aan my bekendmaak. Ek/ons kan elke dag nuwe ontdekkings maak oor ons Roeping want ons staan in ‘n lewende verhouding met Christus, die een wat ons Roep.

As ek so dink daaroor, dan is die vraag nie of ek ‘n doel bereik nie, maar of ek in ritme is met die Roeping wat en van Christus ontvang het. Of die Roeping al ‘n leefwyse geword het. Of ek toelaat dat soos wat Christus aan my ge-openbaar word deur die Gees en die Woord binne die gemeenskap van die gelowiges, my lewe daardeur gevorm word.