{ARGIEF}

1.

Die meermin

in die groot Karoo

nooi ons in:

kom kyk, kom glo!

Verstom betree ons dit wat sy gee:

haar wêreld wat vertel

van haar wee,

van haar wel.

Oop-oë dom

bly ons luisterend loop

tussen beelde wat stom

dalk vertel van ‘n hoop.

In haar huis voel dit heilig

‑ so vol privaat ‑

waar sy seker, veilig

haar denkspoor kon laat.

Oop-oë dom;

sy kom gryp ons vas.

Haar beelding praat stom

in sement en in glas.

My wonder

word verwonder

en bewonder:

dat sy behep

wel só kon skep,

iets maak

aan haar saak.

En ons raak.

Ek wens ek kan weet

of haar harde, koue, starende kroos

op haar werf, haar ooit kon troos?

Ek wens ek kan weet

of die lig wat sy so self wou vang,

verligting kon gee in haar wêreld se bang?

Ek wens ek kan weet …

hoor ek in elke uil

‘n stukkie huil?

In die klein-klein kerk

het ek tog bemerk

hoe sy haar wend

tot gebed in sement.

“En nou bly geloof, hoop …”

En liefde?

 

2.

Die Uilvrou

het haar eie wêreld probeer bou

met selfs ‘n kerk.

Maar dit het skynbaar nie gewerk.

Dit was net ‘n model

wat van iets anders wou vertel

wat nie daar was.

Het sy iets verpas

en toe gevange gebly

in haar seerkry?

Haar Betesda-hunkering,

kon dit vir haar herstel bring?

Het sy na die dood

gevlug weens haar nood?

Naby die Uilhuis staan ‘n regte kerk,

‘n ark vir die vloed gereed.

Ek wonder of sy dit ooit weet

en dit vir haar sou werk?

 

3.

Soos ‘n meermin

net die water kan in

en nie daaruit meer kan min;

of die Uilvrou,

wat so beelde bou

van dit waaraan sy klou,

so bly ons kleef

aan wat ons weef

terwyl ons hier probeer oorleef.

En kry soms so min

van die sin

hierin.

By Betesda het baie stip gestaar

om die roer van die water te gewaar.

By al die baie blinde hoop

kan Een die lamme laat leer loop.