In die gesprek met die terugkom, merk iemand op: Iemand het gese die kerk is belangrik nie! en skynbaar was niemand van ons werklik verras nie.
Nou is die vraag hoe bedien ons mense in ‘n gemeenskap vir wie die kerk nie belangrik is nie, God is wel en ‘n hele klomp ander sake in hulle lewens, maar nie die kerk nie. Die volgende Sondag sit ek in die erediens. Daar is ‘n hele reeks afkondigings en reelings wat van die veronderstelling uitgaan dat mense wel in die kerk belangstel, of ten minste deur ons oortuig moet word dat die kerk belangrik behoort te wees. Daar is reelings oor ‘n komende basaar, wyksbyeenkomste, geleenthede om betrokke te raak by gemeentelike uitreike. hoe gaan ons die mense met wie ons gister gepraat het oortuig om hierby betrokke te raak, wonder ek in die bank? Moet ons? Danie Mouton preek pragtig oor Saggeus, en hoe Jesus self uitgereik het na Saggeus en by hom gaan eet het, dit help my om te wonder oor as Jesus nou hier in die Grensgebied sou rondloop en mense sou bedien en ‘n hele nuwe prenjie begin ontvou. ‘n Gemeenskap van mense wat ophou om mense aan te moedig om aan te sluit by hulle gemeenskap, maar wat uitreik en aansluit by mense daar waar hulle is. die karwagte en enkel ma’s in hulle bekommernisse oor hulle kinders, by werkloses wat hoop en droom van ‘n vaste inkomste. Ons sluit soos Jesus by Saggeus-hulle aan: Ek moet vanaand by jou eet! en dan luister ons na hulle en nie hulle na ons nie en ons vra onsself af oor hoe God Drie-eenig oor hulle sou dink en met hulle in gemeenskap wees.
Jesus kom mos naief voor. In ‘n tyd met groot sosiale probleme gaan eet Hy by ‘n tollenaar, spandeer tyd met kinders, by ‘n verworpe vrou by die put. So ‘n ad hoc strategie kan tog nie ‘n verskil maak nie, en tog is dit juis dit wat ‘n beweging begin het wat die wereld onherroeplik sou verander. Daaruit het ‘n gemeenskap ontstaan wat die verbeelding so sou aangryp dat dit die geskiedenis sou verander.
Ons kry in die evangelies heelwat voorbeelde van hoe Jesus met mense in gemeenskap getree het, en di t behoort ons verbeelding te prikkel oor hoe ons ins ons gemeenskappe met mense in gemeenskap kan tree. Ons uitdaging is dat daar ‘n ander verbeelding is wat ons gedagtes en ons programeer en domineer- die kerk en gemeentes soos wat ons dit ken. Georganiseerde godsdiens met wyke, ampte, basaars, kampe, kursusse en uitreike. Ons organiseer dit en nooi dan mense uit om daarby in te val. Die probleem is al hoe minder mense stel belang om so ge-organiseer te word- as ons geloofsonderskeidnd daarna kyk is die Here nie daarin besig om ons agenda te verander nie- van ge-organiserde godsdiens na geestelike leieskap of dissipelskap. ‘n Gemeenskap van volgelinge van Jesus, wat in die ontmoetings van elke dag, soms gaan stilstaan en se: Vanaand wil ek graag by jou eet, wat luister en hoor, wat deel word van die karwag se lewe en dien met die bronne en gawes wat hulle van die Here ontvang het sodat gebroke verhudings kan herstel en geregtigheid kan kom.
Aan die einde van die erediens is daar brood en wyn oor op die tafel, simbole van God se omgee vir verlore gebroke mense, nog voor die seen behoorlik uitgespreek is begin die diakens opruim- goed georganiseer soos ons hulle geleer het.
Sal ek (ons) ooit georganiseerde godsdiens- die in-be-heer wees, die mag van geordendheid, kan afsterf om die onlogiese van die omgee en liefde van die kruis op ons te neen?
Ek het die nawwek gemeenteleiers in die Grensgebied ontmoet wat begin sien het daar is ‘n groot verskil tussen kerklike leierskap wat godsdien organieer en geestelike leierskap wat waag om buite die gemak van die kerk ‘n wereld ontdek het met wie hulle graag in gemeenskap wil tree.
Hulle gee my hoop…