{ARGIEF}

24 Maart 2013 ~ Sesde Sondag in Lydenstyd – Palmsondag ~  Fil 2:5-11

Die bekeerde gevangene is steeds in ‘n proses van rehabilitasie, vertel hoe bang hy op ‘n stadium in die tronk was dat sy mede-gevangenes hom liggaamlike leed sou aandoen. Sy groot behoefte was om iemand te hê wat vir hom sal “uitkyk”.  Hy hoor toe van Here, maar dit is nie vir hom goed genoeg nie, want sy angs was te groot om op iemand te vertrou wat hy nie kan sien nie. Hy wil iemand hê wat hy kan sien.

Dit laat my ook dink aan jare gelede toe ‘n persoon wat haar man aan die dood afgestaan het in haar seer en eensaamheid gesê het dat sy weet die Here is altyd by haar en dat Hy haar nooit sal vergeet of verlaat nie, maar dat sy na haar eggenoot verlang … iemand met ‘n lyf.

Die student wat vir die terminaal siek pasiënt sê:  “onthou die Here is altyd by jou en Hy hou jou vas”.   Maar as hy dan daar wegstap dink, “ so what”, want daar lê die pasiënt nog steeds hygend, sterwend alleen.

Die wonderlike teologiese waarheid is dat God toe wel ‘n lyf gekry het. Dat Hy in die vorm, gestalte, lyf van ‘n mens ‘tussen ons’ kom woon  het,  Jesus van Nasaret. Die Here vereenselwig Hom so met ons en ons nood dat Hy Sy goddelike alomteenwoordigheid opskort, “on hold” plaas.

So bemoei die Almagtige Hom met die gevangene en vertroos Hy die pasiënt .

Die praktiese waarheid hiervan is dat mede-gevangenes, vriende, verpleegkundiges, beraders, familie, gelowiges, mense met lywe die tussen ruimte vul sodat God se mensheid gestalte kry. Dit vra natuurlik van ons om ons ‘onsheid’, die eie-ek, in navolging van Christus ook op te skort.  Ook nederig genoeg te wees om die persoonlike voordeel of aansien of klop-op-die-skouer of standpunt of posisie  wat ek dalk uit die situasie kan kry, af te gee.  Om ‘n ware dissipel (vs lidmaat) van Christus te wees.  Soos die spreekwoord sê: “to put your money where your mouth is”.

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

Daar is die (bekende?) verhaal van die man wat die brug oor die kanaal moet laat sak sodat die trein daaroor kan ry. Op ‘n kritieke oomblik beland sy kind tussen die ratte wat die brug laat sak en het die man die  verskriklike keuse om of sy kind te red of die honderde wat in die aankomende trein is. Sy keuse om sy eie kind te offer, ruk my elke keer as ek die storie hoor. Ek het immers self kinders en kleinkinders.

Hoekom word ek nie elke keer geruk as ek Fil 2 lees nie?! Het ek dit te gewoond geraak. Is dit dalk net te groot om waar te wees? Is daar so veel godestories en fabels dat mens dit van ‘n god kan verwag? Is ek dalk nie bang genoeg, alleen genoeg, verwonderd genoeg, nederig genoeg nie?

Gaan Goeie Vrydag net maar verby gaan as 29 Maart 2013?

Pierre Goosen

Riglyne in Argief:

http://communitas.co.za/wp-content/uploads/2013/03/Filippense%2002_5-11.doc

Seisoen van Luistr Powerpoint: http://communitas.co.za/wp-content/uploads/2013/03/Filippense2_5-11.jpg